Η Φιλική Εταιρία

Στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου ένας επαναστατικός πυρετός διακατέχει την Ευρώπη, κυρίως ενάντια στην ανθρώπινη εκμετάλλευση και τη μοναρχία. Η Γαλλική επανάσταση (1789) άναψε φωτιά στις ανθρώπινες καρδιές και έδωσε το έναυσμα για τον ξεσηκωμό στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν. Στην Ελλάδα το βάρος της προετοιμασίας της επανάστασης αναλαμβάνει η Φιλική Εταιρεία.

Γενικά

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύεται το 1814 στην Οδησσό, από τον Εμμανουήλ Ξάνθο, το Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. Στόχος της είναι η προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. Η Φιλική εταιρεία οργανώνεται με μεγάλη μυστικότητα. Οι φιλικοί μυούνται στην Εταιρεία με μυστικό όρκο και επικοινωνούν με κώδικες, ψευδώνυμα και συνθηματικές λέξεις. Το κίνημα καλύπτεται με μυστικότητα εμπιστοσύνη και μια ακατανίκητη θέληση για ελευθερία. Ας μεταφερθούμε, όμως, στο κλίμα της εποχής για να έχουμε μια, μικρή αλλά ουσιαστική, εικόνα για τους παράγοντες που οδήγησαν από το ουτοπικό στο πραγματικό.

Όπως είναι γνωστό, όταν έπεσε η Πόλη (το 1453), το θλιβερό γεγονός αντιμετωπίστηκε μοιρολατρικά: «Ήτανε θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει», είπαν πολλοί. Ακολούθησαν πολλά χρόνια δύσκολα και σκοτεινά. Κατά το 18ο αιώνα οι Έλληνες που ζούσαν στις παροικίες, αλλά και πολλοί που ζούσαν στα παράλια του ελλαδικού χώρου είχαν αποκτήσει οικονομική και πνευματική ακμή, που τους έδινε αυτοπεποίθηση. Στην Ευρώπη υπήρχαν εξελίξεις που γεννούσαν την ελπίδα ότι με την παρέμβαση κάποιων ηγεμόνων, όπως του Τσάρου ή του Ναπολέοντα, ήταν δυνατό να αποτινάξουν οι Έλληνες τον τουρκικό ζυγό. Γρήγορα οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν και στη θέση τους άρχισαν να καλλιεργούνται σκέψεις τολμηρές αλλά και ρεαλιστικές: ότι μπορούν οι ραγιάδες, αν οργανωθούν σωστά και προετοιμαστούν ψυχικά, να διεκδικήσουν μόνοι τους τη λευτεριά.

Μετά από αιώνες σκλαβιάς η σκοτεινιά της καταπίεσης ήταν πλέον αβάσταχτη και η ελληνική ψυχή λαχταρούσε να την αποτινάξει, ίσως, όσο ποτέ άλλοτε. Η λαχτάρα για την ελευθερία είχε αρχίσει να εξαπλώνεται ως ορμητικός χείμαρρος και η έννοια της ελευθερίας, ως συνείδηση πλέον, αναδύθηκε στον ελλαδικό χώρο. Το πόσο σκοτεινιά υπήρχε και το πόσο λαχταρούσαν την ελευθερία οι Έλληνες αποτυπώνεται καθάρια και με πλήρη ένταση στα λόγια του Ρήγα Φεραίου : «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Όπως φαίνεται οι συνθήκες ήταν ώριμες και το έδαφος για τη Φιλική Εταιρεία προετοιμαζόταν με γοργούς ρυθμούς

Εμμανουήλ Ξάνθος

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος ήταν ένας από τους ιδρυτές της Φιλικής εταιρίας. Της μυστικής εταιρίας που προετοίμασε την επανάσταση του 1821. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτμο. Σπούδασε στην Πατμιάδα Ακαδημία, που τόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει στον διαφωτισμό του σκλαβωμένου γένους. Στα 20 χρόνια του μετανάστευσε στην Τεργέστη και άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο. Η ζωή του είναι μυθιστορηματική όπως όλων των επαναστατών. Το 1810 τον βρίσκει στην Ρωσία, στην Οδησσό, υπάλληλο στις εμπορικές επιχειρήσεις της οικογένειας Ξένου που κατάγονταν επίσης από την Πάτμο. Στην Οδησσό σε αυτό το κέντρο του ελληνισμού, ίδρυσε το 1814 την φιλική εταιρία μαζί με τους Νικόλαο Σκουφά και Αθανάσιο Τσακάλωφ. Σκοπός της εταιρίας ήταν η προπαρασκευή του ξεσηκωμού των σκλαβωμένων Ελλήνων και η απελευθέρωση τους.

Η Δίκη των Αεροπόρων

 

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δικαστική περιπέτεια στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας και πολιτών, τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Κατηγορήθηκαν για δολιοφθορά και κομμουνιστική συνωμοσία, αλλά αμνηστεύτηκαν από την κυβέρνηση Καραμανλή το 1955. Κατοπινές έρευνες έδειξαν ότι η δίωξή τους οφείλεται σε σκευωρία.

 

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1951 στη Σχολή Ικάρων συνέβη ένα ατύχημα σε εκπαιδευτικό αεροπλάνο τύπου Χάρβαρντ. Λίγες μέρες αργότερα, σε αίθουσα της σχολής βρέθηκε γραμμένο στον τοίχο σύνθημα υπέρ του ΚΚΕ. Τα γεγονότα αυτά συσχετίζονται και στις 30 Δεκεμβρίου ο αρχηγός του ΓΕΑ αντιπτέραρχος Εμμανουήλ Κελαϊδής διατάσσει ένορκο προανάκριση για «ενδείξεις δολιοφθοράς σε πολεμικό αεροσκάφος της Σχολής Αεροπορίας».

Μαρία Φαραντούρη

Η Μαρία Φαραντούρη γεννήθηκε στην Αθήνα και έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο ως «ιδεώδης ερμηνεύτρια» του Μίκη Θεοδωράκη, παίζοντας, συγχρόνως, σπουδαίο ρόλο στο κίνημα για την αναβίωση της ελληνικής μουσικής. Θεωρείται η πιο αυθεντική έκφραση του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Η πλούσια κοντράλτο φωνή της με την τεράστια γκάμα και τη μελωδική ποιότητα σε συνδυασμό με την εξαιρετική δραματική της έκφραση, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της τέχνης της.

Το 1967 εγκαταλείπει την Ελλάδα και αγωνίζεται ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, δίνοντας χιλιάδες συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο και στα μεγαλύτερα θέατρα. Παντού οι κριτικές είναι ενθουσιώδεις. Η “Guardian” γράφει: «Μοναδική, η φωνή της είναι ένα δώρο των Θεών του Ολύμπου», ενώ ο μουσικοκριτικός της “Monde” τη χαρακτηρίζει “Τζόαν Μπαέζ της Μεσογείου”.

Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιττεράν στο βιβλίο του “Η Μέλισσα και ο Αρχιτέκτονας” σημειώνει μεταξύ άλλων: “Η Μαρία για μένα είναι η Ελλάδα. Ετσι φανταζόμουν την Ηρα, δυνατή, αγνή και άγρυπνη. Δεν θυμάμαι να συνάντησα άλλον καλλιτέχνη που να μου έδωσε σε τέτοιο σημείο την αίσθηση του θείου.”

Παύλος Νιρβάνας

Οδοιπόρος
Δε θέλω εγώ τριαντάφυλλα στον έρημό μου δρόμο,
δέντρο δεν θέλω να σταθώ, πηγή να ξεδιψάσω.
Εγώ ανεβαίνω το βουνό, μ’ ένα σταυρό στον ώμο.
Του φθινοπώρου ας απλωθούν τα φύλλα, να περάσω.
Ο Παύλος Νιρβάνας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Πέτρου Αποστολίδη) γεννήθηκε στη Μαριούπολη της Ρωσίας, γιος του εμπόρου Κωνσταντίνου Απ. Κουμιώτη από τη Σκόπελο και της Μαριέτας Ιω. Ράλλη από τη γνωστή οικογένεια της Χίου. Σε παιδική ηλικία εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1883-1890) και μετά την αποφοίτησή του κατατάχθηκε στο βασιλικό ναυτικό ως ανθυπίατρος. Η πορεία του ήταν ανοδική και ως το 1922, οπότε παραιτήθηκε με το βαθμό του αρχίατρου είχε διατελέσει πρόεδρος της Ανώτατης Υγειονομικής Επιτροπής του Ναυτικού και τμηματάρχης του Υπουργείου Ναυτικών. Μετά την παραίτησή του αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Το 1928 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ελευθέριος Βενιζέλος

Γεννήθηκε στις Μουρνιές Χανίων το 1864.Το 1866 η οικογένεια του εξορίστηκε στα Κύθηρα επειδή ο πατέρας του Κυριάκος συμμετείχε στην κρητική επανάσταση.Απο εκεί κατέφυγαν στην Σύρο όπου ο Βενιζέλος διδάχθηκε και τα πρώτα του γράμματα.
Παρότι ο πατέρας του τον προόριζε για έμπορο εκείνος σπούδασε στην Νομική Αθηνών της οποίας και ανακηρύχτηκε διδάκτορας το 1886.Το 1887 επέστρεψε στα Χανιά και άρχισε να δικηγορεί ενω μπήκε και στον πολιτικό στίβο του νησιού.
Εκείνη την χρονιά θα εκδώσει και την εφημερίδα «Λευκα Ορη» και θα καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής Κυδωνιών.Με τις τουρκικές επεμβάσεις η βουλή θα διαλυθεί.Θα πάρει μέρος στην επανάσταση του 1897 και μετα απο δική του πρόταση θα ιδρυθεί το επαναστατικό στρατόπεδο του Ακρωτηρίου.Στις 25 Αυγούστου 1897 στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας ο Βενιζέλος θα συντάξει ψήφισμα προς τις Μεγάλες Δυνάμεις ζητώντας την Ένωση της Κρήτης με την υπόλοιπη Ελλάδα.Τελικά αυτό που θα επιτευχθεί είναι να κηρυχτεί η Κρήτη αυτόνομη με ύπατο αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο Β’ κατι που δεν χαροποίησε ιδιαίτερα τον Βενιζέλο αλλά αρκέστηκε να το δει ως ένα παραπάνω βήμα μέχρι την Ένωση
Στις 23 Μαρτίου 1905 ξέσπασε η επανάσταση του Θερίσου που ηγήθηκε ο Βενιζέλος κυρήσοντας την ένωση με την Ελλάδα.Αποτέλεσμα ήταν να επέμβουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και να παραιτηθεί ο Γεώργιος Β’.Ο αντικαταστάτης του Αλέξανδρος Ζαίμης συνεργάστηκε στενά με το Βενιζέλο και στις 12 Οκτωβρίου 1908 η κρητική συνέλευση κήρυξε την ανεξαρτησία της Κρήτης και την Ενωση με την Ελλάδα.Αφορμή για την μεγαλύτερη ανάμειξη του στα πολιτικά στάθηκε το κίνημα στο Γουδί το 1909.Ενω ο ίδιος έλλειπε στην Ελβετία με υπόδειξη πολιτκών του φίλων εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών.Το 1910 επέστρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε το κόμμα των Φιλελευθέρων σχηματίζοντας για πρώτη φορά κυβέρνηση (15 Οκτωβρίου 1910).

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1895-98

Αρχικά ήταν μια Επανάσταση της μειοψηφίας του Κρητικού Λαού. Κατόπιν γενικεύθηκε. Έγινε Παγκρήτια. Και μόνον η Ελληνική Κυβέρνηση εξακολουθούσε να «μυωπάζει» μέχρι το τέλος. Αρκεί να λεχθεί σαν χαρακτηριστικό, ότι μέχρις της τελευταίας στιγμής είχε ενδοιασμούς για το διορισμό του Πρίγκιπα Γεωργίου ως Αρμοστού — Ηγεμόνα.
Στην αρχή, κανείς δεν ήταν αρχηγός. Ήσαν όλοι «ίσοι εν ίσοις». Μ’ ένα θρυλικό παπά, όρκιζαν τους οπλαρχηγούς και τους προύχοντες, στα διάφορα χωριά. Μα όταν στις 3 Σεπτεμβρίου 1895 μαζεύτηκαν οι χίλιοι πρώτοι ένοπλοι στη θέση «Κλίμα» πάνω από τον Αλίκαμπο, κάποιος από τους πρωτεργάτες έπρεπε να μιλήσει, να αναπτύξει τον σκοπό της συναθροίσεως και να διαβάσει το υπόμνημα. Κι αυτός, ήταν ο ήρωας Μανούσος Ρ. Κούνδουρος. Πρωτοδίκης, γεννημένος το 1860 στη χώρα Σφακίων, γιος τους Σφακιανού καπετάνιου Ρούσσου Κούνδουρου, υπήρξε μεγαλοπρεπής σε παράστημα, «τετράγωνος» ψυχικά και διανοητικά.
Από τη στιγμή εκείνη, στις ψυχές όλων ήταν ο αρχηγός. Αργότερα, αναγνωρίστηκε και με ψήφο.
Κατά τη διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως, ήμουν προσωπικά θαυμαστής του. Στους μετέπειτα πολιτικούς αγώνες, δεν βρέθηκα ποτέ στο δικό του αντιβενιζελικό στρατόπεδο. Αυτό όμως, δεν με εμποδίζει να βροντοφωνήσω, ότι ο Κούνδουρος κι οι συνεργάτες του φάνηκαν άξιοι της πατρίδος.

dim-vryson.chan.sch.gr/keimena%20xoriou/xorio_istorika012.htm

Λεωνίδας Πετροπουλάκης – Καπετάν Λεωνίδας (1880 – 1906)

Ο Λεωνίδας Πετροπουλάκης, απόγονος της μεγάλης πολεμικής οικογένειας της Μάνης, από το Γύθειο γεννήθηκε το 1880, Το 1897 αν και μαθητής Γυμνασίου, προσπάθησε να μεταβεί ως εθελοντής στη Κρήτη, αλλά εμποδίστηκε από τους συγγενείς του. Σε ηλικία 22 ετών οργανώνει μικρό σώμα Μανιατών για να λάβει μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα, αλλά εμποδίζεται να εισέλθει στη Μακεδονία.

Τον Ιανουάριο του 1906 στο Γύθειο εκφωνεί λόγο κατά το μνημόσυνο του εθελοντή Ιωάννη Σκορδάκου που σκοτώθηκε στο Μορίχοβο. Ήταν τελειόφοιτος της Νομικής όταν πληροφορήθηκε τον ερχομό του συμπατριώτη και φίλου του καπετάν Λίτσα στην Αθήνα. Συναντήθηκε μαζί του και μετά από συνεννόηση αποφάσισε να ενισχύσει το σώμα του καπετάν Λίτσα με νέους εθελοντές Μανιάτες.

Για το σκοπό αυτό συγκρότησε εθελοντικό σώμα από 25 Μανιάτες το οποίο συντηρούσε ο ίδιος μετά τη πώληση μέρους της περιουσίας του. Αυτό αποτελούσε παράδοση στην οικογένειά του αφού και κατά τους Κρητικούς αγώνες άλλο μέλος της οικογενείας του είχε κάνει το ίδιο. Μεταξύ των εθελοντών ήταν και ο εξάδελφός του Παναγιώτης Ηλία Πετροπουλάκης, παλαίμαχος εθελοντής αγωνιστής και τραυματίας του πολέμου του 1897.

Miraculous Medal ( φυλαχτό )

Θαυμαστό μετάλλιο επίσης γνωστός ως μετάλλιο της αμόλυντης σύλληψης, είναι ένα μοναδικό μετάλλιο που φοριέται από τα εκατομμύρια των Καθολικών και ακόμη και των μη-Καθολικών σήμερα. Δημιουργήθηκε κοντά Αγιος Catherine Laboure κατόπιν αιτήσεως από Η ευλογημένη Virgin Mary.

Το ST Catherine δήλωσε αυτού στη νύχτα 19 Ιουλίου 1830, η γιορτή Αγιος Vincent de Paul, ξύπνησε μετά από να ακούσει μια φωνή ενός παιδιού που καλεί την στο παρεκκλησι, όπου άκουσε τη Virgin Mary πέστε σε την, «Ο Θεός επιθυμεί να σας χρεώσει με μια αποστολή. Θα αντικρουστείτε, αλλά μην φοβηθείτε θα έχετε την επιείκεια για να κάνετε αυτό που είναι απαραίτητο. Πέστε στον πνευματικό διευθυντή σας που όλα αυτά περνούν μέσα σε σας. Οι χρόνοι είναι κακοί στη Γαλλία και στον κόσμο.»

27 Νοεμβρίου, 1830, Η Catherine ανέφερε ότι η ευλογημένη μητέρα επέστρεψε κατά τη διάρκεια των περισυλλογών βραδιού. Επιδείχθηκε μέσα σε ένα ωοειδές πλαίσιο, στεμένος επάνω σε μια σφαίρα, φθορά πολλών δαχτυλιδιών των διαφορετικών χρωμάτων, οι περισσότεροι των οποίων έλαμψε ακτίνες του φωτός σε όλη την υδρόγειο. Περίπου το περιθώριο του πλαισίου εμφανίστηκε οι λέξεις «ο Mary, συλλήφθείτε χωρίς αμαρτία, προσεηθείτε για μας που έχουν την προσφυγή στο thee.»Ως Catherine πρόσεξε, το πλαίσιο φάνηκε να περιστρέφεται, παρουσίαση ενός κύκλου δώδεκα αστεριών, ένα γράμμα μ που ξεπερνιέται μεγάλο από έναν σταυρό, και ο τυποποιημένος Ιερή καρδιά του Ιησού στεμμένος με τα αγκάθια και την ιερή καρδιά Mary διαπέρνησε με ένα ξίφος κάτω από. Ρωτημένος γιατί μερικά από τα δαχτυλίδια της δεν έριξαν το φως, Θ*Μαρυ απάντησε σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες ότι «εκείνοι είναι κοσμούν για ποιους ανθρώπους ξεχάστε να ρωτήσετε.»Η Catherine άκουσε έπειτα ότι Mary την ζητά για να πάρει αυτές τις εικόνες στον ομολογητή πατέρων της, λέγοντας του ότι πρέπει να τεθούν στα μενταγιόν. «Όλοι που τους φορούν θα λάβουν μεγάλο κοσμούν.»

Η Catherine έκανε έτσι, και μετά από την αξία δύο ετών της έρευνας και της παρατήρησης της κανονικής καθημερινής συμπεριφοράς της Catherine, ο ιερέας πήρε τις πληροφορίες στον Αρχιεπίσκοπό του χωρίς αποκάλυψη της ταυτότητας της Catherine. Το αίτημα εγκρίθηκε και τα μενταγιόν άρχισαν να παράγονται. Η ευλογία άρχισε να πλημμυρίζει κάτω σε εκείνοι που φόρεσαν το μετάλλιο, και το μετάλλιο αναφέρθηκε ως «θαυμαστό μετάλλιο.»Αποδείχθηκαν υπερβολικά δημοφιλείς και η χρήση του μεταλλίου που διαδόθηκε πέρα από ολόκληρο τον κόσμο.

Παπάς John Paul ΙΙ χρησιμοποίησε μια μικρή παραλλαγή της αντίστροφης εικόνας ως κάλυψη όπλων του, ένας σαφής σταυρός με ένα μ κάτω από τη δεξιά εγκάρσια ράβδο.

wikipedia.qwika.com